Titel: Every Life Matters
Projectnummer: 355-1397
Projectperiode: augustus 2024- juni 2026
Locatie: Indonesië
Budget: € 313.986

Doelgroep: Mensen met een mentale en psychosociale beperking, ouders/verzorgers en gezondheidsvrijwilligers.

Doelstellingen

1. Mensen met een beperking ervaren verbeterde toegang tot gezondheidszorg, ze zijn zich bewust van de rol en beschikbaarheid van zorgdiensten.
2. Families, partners en mantelzorgers van mensen met een beperking hebben toegang tot relevante zorginformatie en voorlichting.
3. Lokale gemeenschappen werken beter samen met organisaties voor mensen met een beperking voor toegankelijke gezondheidszorg.
4. Zorgverleners vergroten hun kennis en verbeteren hun houding ten opzichte van mensen met een beperking en gezondheidsfaciliteiten en diensten zijn toegankelijk.

Lokale partner: Pusat Rehabilitasi YAKKUM (PRY)

Andi sloeg zijn moeder

Andi (30) woont bij zijn ouders in een klein dorp in Centraal-Java. Net als zijn twee oudere broers, die vlakbij wonen met hun gezinnen, runt hij een plastic recycling bedrijf. Iedereen helpt elkaar en nauw werken ze samen aan de inzameling, het schoonmaken en verwerken van plastic afval. In grote zakken verkopen ze daarna hun opbrengst aan een lokale fabriek die er weer nieuwe producten maakt.

Andi verteld dat hij een introvert persoon is en moeite heeft met nieuwe sociale contacten. Hij is altijd al bang geweest om gepest te worden en houdt zich het liefst op de achtergrond. Een aantal jaar geleden kreeg hij voor het eerst te maken met sombere gedachten toen hij voor een langere periode in Papoea verbleef om te werken, ver van huis. Andi voelde zich enorm eenzaam, boos en gefrustreerd. Hij had het gevoel met niemand te kunnen praten. De verstikkende gevoelens nam hij mee terug naar huis en daar sloot hij zich op in zijn kamer.

Andi werd  zeer agressief tegenover zijn ouders, niemand mocht bij hem in de buurt komen of hij sloeg om zich heen. De situatie werd onhoudbaar en als eerste zocht de familie steun bij een lokale sjamaan, maar dit haalde niets uit. Uiteindelijk werd Andi gedwongen opgenomen. Met veel moeite lukte het om hem vast te binden en in een auto werd hij weggebracht. Tijdens de lange rit op weg naar het psychiatrisch ziekenhuis sprong hij uit de auto en rende het treinspoor op. Andi kan zich hier niets meer van herinneren, maar zijn moeder heeft hem er later over verteld.

In het ziekenhuis bracht hij een nacht door in isolatie door om te kalmeren. Na een maand kon hij naar huis terugkeren en begon hij aan een lang en intensief traject van herstel. Aanvankelijk werd bij Andi schizofrenie vastgesteld, maar later werd de diagnose bijgesteld naar een bipolaire stoornis. Stapsgewijs probeerde hij weer deel te nemen aan het dagelijks leven. Een belangrijke mijlpaal was toen hij aansloot bij een groep mensen met een beperking. Hij ontdekte dat er meer mensen waren met mentale gezondheidsproblemen. De steun en therapie die hij ontving hebben hem enorm geholpen. Hij volgde een aantal leiderschapstrainingen, die hem later goed van pas kwamen bij het opzetten van zijn bedrijf.

Wat is de situatie?

Wereldwijd zijn er 1,3 miljard mensen met een beperking, en in veel landen hebben zij nauwelijks toegang tot goede gezondheidszorg. De behoefte aan verbeterde toegang tot gezondheidszorg is dringend. Mensen met een beperking in Indonesië ondervinden moeilijkheden bij het verkrijgen van gezondheidszorg en hulpmiddelen. Mensen met schizofrenie en depressie ervaren bijvoorbeeld een gebrek aan zorg, veroorzaakt door verschillende aspecten zoals het stigma tegenover mensen met een mentale beperking, de beschikbaarheid van mentale gezondheidszorg en de gezondheidszorg zelf.

• Een mentale beperking wordt gekenmerkt door een klinisch significante verstoring in het cognitieve vermogen, de emotionele regulatie, of het gedrag van een individu. Een voorbeeld van een mentale beperking is autisme of schizofrenie[1].

• Onder een psychosociale beperking wordt verstaan dat er sprake is van een beperking in sociale interactie door een mentale beperking2.

Tot nu toe bevindt zich 60% van de psychiatrische zorgverlening in Indonesië in het westelijke deel. Op het eiland Java, waar de meeste middelen beschikbaar zijn en waar de meest ideale omstandigheden in Indonesië heersen, is de verhouding van psychiatrische zorg 1 op de 199.773 mensen. Dit is bij verre niet genoeg want de WHO stelt dat het ideale aantal 1 op de 10.000 mensen is. Vaak zijn de gezondheidszorginstellingen te ver weg, vooral voor mensen die in afgelegen gebieden wonen. Daarboven op zijn mensen met een (mentale of psychosociale) beperking minder mobiel om een gezondheidsinstelling te kunnen bezoeken. In de afgelegen gebieden, zoals de gebieden waar dit project actief is, heeft geen enkele gezondheidsinstelling in de buurt uitgebreide zorg voor mensen met een mentale of psychosociale beperking.

Uit onderzoek blijkt dat het geschatte aantal mensen met een psychosociale beperking in Indonesië hoog is, maar exacte cijfers ontbreken. Mensen met psychosociale beperkingen hebben geen toegang tot gezondheidsdiensten vanwege de moeilijkheden rondom het verkrijgen van een identiteitskaart, wat een van de vereisten is voor het verkrijgen van een nationale zorgverzekering. Beperkte kennis over mentale gezondheidsproblemen veroorzaakt ook verwaarlozing, zelfs van de familie en hun directe omgeving, wat eveneens hindernissen oplevert bij de toegang tot gezondheidsdiensten. Gebrek aan toegankelijkheid, vooral toegankelijk openbaar vervoer en infrastructuur, is een andere barrière om gezondheidszorg te krijgen.

Onze droom

Onze droom is dat alle mensen met een beperking en in het bijzonder mensen met een psychosociale beperking al hun gezondheidsrechten vervuld zien in een stigma-vrije omgeving. Hierdoor zijn gezondheidszorgdiensten zonder schroom toegankelijk voor mensen met een psychosociale beperking. Daarnaast kunnen ze gelijkmatig participeren in de gemeenschap zonder taboe of enige vorm van uitbuiting.

Mensen met een psychosociale beperking kunnen hun kwaliteit van leven verbeteren, herstellen, onafhankelijk worden en zich versterkt voelen. Om dit te bereiken kan de lokale overheid programma’s en diensten aanbieden. Gemeenschapsvrijwilligers zullen in staat zijn om mentale gezondheid te promoten en de gemeenschap te beïnvloeden om mensen met psychosociale beperkingen te accepteren. Er zullen ondersteunende netwerken zijn op lokaal niveau, en er zal relevant beleid bestaan om de duurzaamheid van de rechten van mensen met psychosociale beperking te waarborgen. Het gezondheids- en sociale revalidatiesysteem zal gericht zijn op hun rechten.

Wat bereiken we met elkaar?

Contactpersonen: Micha Schutten (Programma Manager), Wijnand van den Bosch (Relatiebeheerder)