Sreypich is een vrouw van 28 jaar oud en geboren in de provincie Kandal in Cambodja. Ze groeide op in een klein plattelandsdorpje. Deze plaats was alleen bereikbaar via onverharde wegen die tijdens het regenseizoen in Cambodja in modderstromen veranderen. Sreypich haar familie was arm en had moeite om genoeg inkomen te verdienen om in haar levensonderhoud te voorzien. Haar moeder zorgde voor de zeven kinderen. Haar vader moest lange dagen werken om het gezin van genoeg eten te voorzien.
Schoolleven
Toen Sreypich drie jaar oud werd, begon haar moeder zich zorgen te maken omdat ze merkte dat Sreypich niet liep. Ze wilde alleen maar overal heen gedragen worden. Toen ze probeerde te lopen, viel ze snel en bezeerde ze zich. Al snel werd duidelijk dat er een probleem was met haar botten. Ook al probeerden haar ouders een behandeling te vinden – niemand wist precies wat de oorzaak van haar aandoening was, laat staan dat er een genezing mogelijk was. Het beste voor Sreypich was om heel voorzichtig te zijn en ervoor te zorgen dat ze zichzelf niet verwondde.
Toen Sreypich ouder werd en naar de lagere school ging, werd het probleem erger. De school was geen gemakkelijke plaats om te bereiken. Haar vader besloot dat het niet veilig was voor Sreypich om alleen naar school te gaan, dus begon hij haar elke dag naar school te brengen. Hij stond vroeg op om zijn dochter te ondersteunen en droeg haar naar school om kennis op te doen. Maar school was geen gemakkelijke plek. Naar het toilet gaan was moeilijk; andere kinderen dreven soms de spot met haar.
Op een keer was Sreypich op reis met een vriend die haar naar huis zou brengen. Ze vielen in de glibberige modder en Sreypich brak haar arm op meerdere plaatsen, waardoor haar arm tot op de dag van vandaag misvormd is. Vanaf die dag begon ze veel schooldagen te missen. Ze was bang om terug naar school te gaan en gaf het onderwijs bijna helemaal op. Haar familie was immers arm en de meeste van haar broers en zussen maakten de lagere school niet af, maar moesten werken om het gezinsinkomen aan te vullen. Sreypich werd erg teleurgesteld in zichzelf; ze voelde zich waardeloos. Maar toen besefte haar vader dat Sreypich haar opleiding moest afmaken. Dus motiveerde hij zijn dochter om terug naar school te gaan en beloofde haar elke dag te brengen en haar te steunen.
“Mijn vader moedigde me enorm aan; hij gaf me nooit op. Dus besloot ik opnieuw te beginnen en bleef ik leren.”
Sreypich
Op de middelbare school raakte Sreypich opnieuw geblesseerd. De school had twee verdiepingen, dus moest ze naar de tweede verdieping worden gedragen. Op een dag was de vloer nat, en Sreypich vriendin die haar droeg gleed uit en viel. Sreypichs verwondingen waren zo erg dat haar familie in shock verkeerde. Zelfs Sreypichs vader weerhield haar er bijna van om naar school te gaan. Deze keer bleven haar leraar en vrienden haar thuis bezoeken, en zij overtuigden Sreypich om weer naar school te gaan. Na een tijdje besloot haar vader er opnieuw voor te zorgen dat Sreypich haar opleiding zou afmaken. Elke dag bracht hij haar op zijn motorfiets, heel voorzichtig reden ze, want ze konden zich geen ongelukken veroorloven. Dan droeg hij haar naar binnen, naar haar klas.
Uiteindelijk ging Sreypich naar de universiteit, en ze studeerde voor een bachelor in boekhouden. Het duurde een uur om de universiteit te bereiken, maar haar vader bracht haar toch elke dag. De weg was zwaar, vooral als het regende. Er was geen bus of ander vervoer in die tijd, zelfs niet in de stad. Sreypich vader droeg haar naar de derde verdieping van de universiteit, waar ze haar studie afmaakte. Op de universiteit wachtte ze twee jaar op haar eerste gesponsorde rolstoel.
Women with disabilities programma
Toen leerde Sreypich over het programma ‘Women with disabilities’. Ze kon zich niet voorstellen dat ze zou deelnemen, want hoe zou ze daar überhaupt komen? Het idee dat vrouwen met een handicap op eigen kracht iets zouden kunnen doen, was zo vreemd en ver van haar bed. Ze geloofde het gewoon niet. “Ik was nieuwsgierig, maar ik vond het vooral eng en durfde niet mee te doen. Ik had een maand nodig om erover na te denken, maar uiteindelijk wilde ik verandering en iets nieuws proberen” zei Sreypich. Dus besloot ze zich aan te melden voor het project en deel te nemen.
De eerste workshop van het programma zou plaatsvinden in Siem Reap, een grote stad in het noorden van Cambodja en een hele dag reizen verderop. Sreypich haar vader werd boos. Hoe kon ze er zelfs maar aan denken om te gaan? Hij had geen tijd om een hele dag weg te gaan! Maar toen legde Sreypich uit dat ze alleen zou gaan, en dat haar vader haar niet hoefde te brengen. Ook al twijfelde haar hele familie, ze lieten haar toch aan het programma deelnemen. Het programma ‘Women with disabilities’ regelde een busje voor alle deelnemers uit Phnom Penh, om hen naar Siem Reap te vervoeren; de hele groep verzamelde zich voor de eerste keer op een parkeerplaats. “Ik herinner me deze eerste dag nog heel goed. Ik was helemaal niet voorbereid. Ik was zelfs mijn rolstoel vergeten! Maar meer dan dat, ik was verbaasd om zoveel vrouwen met een handicap bij elkaar te zien. Sommigen hadden een nog slechtere conditie dan ik. Ik dacht bij mezelf als zij kunnen deelnemen, dan kan ik dat ook”, zei Sreypich.
“Mijn droom is om een publieke spreker te worden. De beste manier om mensen bewust te maken is dat mensen zoals ik tevoorschijn komen en laten zien dat wij er zijn!”
Sreypich
Bij de deelname aan het programma voor vrouwen met een handicap was het de eerste keer dat Sreypich alleen was en met vreemden praatte. Nu heeft ze geen moeite meer om met anderen te communiceren, en ze heeft nog veel meer geleerd. “Ik begon mezelf en mijn kracht te leren kennen. Ik begon te zien hoe ik kennis over handicaps kan delen met anderen en kan laten zien hoe belangrijk het is dat mensen met een handicap toegang hebben tot alle gebouwen, zoals scholen”. Door het programma ontmoette Sreypich andere vrouwen uit het hele land. Ze voelde zich op een veilige plek, waar ze vragen kon stellen en uitdagingen kon bespreken.
Sreypich en vele andere vrouwen van het programma volgden trainingen in zelfbewustzijn, communicatievaardigheden, zelfzorg en seksuele reproductieve gezondheid. Ze vormden kleine groepen om projecten te bedenken die andere mensen bewust maken van het feit dat mensen met een handicap moeten worden opgenomen in school, werk en gezondheidszorg. Deelnemers aan het programma kregen training in projectmanagement, monitoring en het schrijven van verslagen om hun projecten voor verandering uit te voeren. “Mijn droom is om een publieke spreker te worden. Bewustmaking is heel hard nodig in de particuliere sector. De beste manier om mensen bewust te maken is dat mensen zoals ik tevoorschijn komen en laten zien dat ik mee wil doen, ik ben hier! Als ik mezelf vergelijk met het verleden, heb ik veel meer zelfvertrouwen. Het programma heeft me geïnspireerd om naar buiten te gaan en me aan te sluiten bij meer werkgelegenheids- en opleidingsnetwerken. Soms lach ik om mezelf omdat ik verdwaal in Phnom Penh, maar ik ben niet meer bang”, aldus Sreypich.
“Can’t Stop my Dreams”
Sreypich woont nu zelfstandig in Phnom Penh. Ze werkt als boekhoudster bij een particulier bedrijf. Ze heeft een korte videoclip over zichzelf gemaakt om andere mensen te inspireren, getiteld “Can’t Stop my Dreams”.
