Als ik binnenkom in het zaaltje in een buitenwijk van de Rwandese hoofdstad Kigali, hoor ik gezellig geroezemoes. Een groep vrouwen zit op me te wachten. Ik zie direct dat de diversiteit groot is. Klein, groot, oud en jong. Druk pratend en rustig luisterend. De overeenkomst: alle vrouwen hebben een handicap.
Eén van de vrouwen mag de groep aan mij presenteren. Het is Aiyanna, een 37-jarige, energieke vrouw. Ze vertelt hoe UNABU, één van de partners van SeeYou in Rwanda, hen bij elkaar bracht. Hoe ze stap voor stap hun zelfvertrouwen opbouwden. Hoe nodig dit was, vanwege de deuken die ze zonder uitzondering opliepen vanwege hun handicap. Hoe ze vervolgens als groep het plan ontwikkelden om schoolkleding te gaan maken, waardoor de groep nu eigen inkomsten verwerft.
Een dag later kom ik terug. Een paar vrouwen is bereid hun persoonlijke verhaal te vertellen. “Ik was een meisje van elf jaar tijdens de genocide”, vertelt Aiyanna me. “Ik werd neergestoken en verkracht. Ik draag de gevolgen tot de dag van vandaag. Ik kan geen kinderen krijgen, en heb permanent zware hoofdpijn.”
Ook Francoise neemt de tijd voor mij. Een rustige, vriendelijke vijftiger. “Ik werd blind op latere leeftijd. Mijn man verliet mij. Ik belandde in een depressie en dacht: niemand zit meer op mij te wachten. Ik overwoog het leven uit te stappen.” Twee jaar later kwam Francoise in contact met UNABU. “Zij brachten mij in contact met andere vrouwen met een handicap. We konden samen praten, lachen, huilen. En nu ondernemen we zelfs samen! Het is voor mij van levensbelang geweest. Ik ervaar dat ik van waarde ben.”
Nog regelmatig denk ik aan Aiyanna en Francoise terug. Aan het geroezemoes in het zaaltje. Wat een krachtig geluid was dat eigenlijk!
