Als je met haar praat valt het amper op dat ze een oogprothese draagt. Twee jaar was Dianne toen een rondslingerend stoelpootje haar oog doorboorde. Waar haar zicht in haar linkeroog na het ongeluk nog 50% was, was dat op 36-jarige leeftijd nog maar 2%. In haar omgeving hoorde ze er helemaal bij. “Veel mensen uit de buurt wisten wel wat er gebeurd was, veel kinderen waren erbij. Ik ben nooit gepest. Een keer zei iemand tegen mij dat ik een kattenoog had. Dat raakte me wel. Ik werd wel vaak als laatste gekozen bij gym. Met één oog een bal vangen, dat lukte me niet zo goed. De keuze voor een protheseoog was een van mijn beste keuzes ooit. Ik heb er nooit spijt van gehad. Alleen dat ik het niet eerder heb gedaan.” 

Spreekbeurt 

Elke week komt er wel een kind naar me toe: ‘Juf heeft u een nepoog?’” 

Dianne staat al tientallen jaren voor de klas. Eerst jaren in groep 7 en 8, nu voor de kleuters. “Als kind speelde ik altijd al schooltje. Ik ben begonnen op een school voor kinderen met een visuele beperking. Nu werk ik in het reguliere basisonderwijs. In de bovenbouw gaf ik vaak aan het begin van het schooljaar een spreekbeurt. Dan nam ik een nepoog mee. Ik wilde ook wat begrip krijgen. Soms gaf ik een leerling per ongeluk een klap omdat hij links van mij stond en ik hem over het hoofd zag. Of dan zei ik: Is Martijn alweer naar de wc? En dan stond hij links naast mij. Dat begrip kreeg ik vaak wel. Behalve bij de gymles. Oei, wat waren de kinderen boos als ik weer een verkeerde beslissing nam als scheidsrechter bij een potje voetbal.  
 
Bij de kleuters geef ik geen spreekbeurt, dat vinden ze een beetje spannend. Maar elke week komt er wel weer een ander kind naar me toe dat vraagt: Juf, heeft u een nepoog?  
Door mijn beperking heb ik meer oog voor kinderen met een handicap in de klas. Het is voor kinderen echt een steun als de juf ’ook iets’ heeft. En voor ouders ook.  

Inclusieve woonplaats 

“Mijn protheseoog is natuurlijk zichtbaar, maar veel mensen hebben ook ziekten of beperkingen die je niet aan de buitenkant kunt zien. Ook met hen moeten we rekening houden”. Wat dat betreft is ze trots op haar woonplaats Goesbeek. ”Vroeger werden mensen met een beperking weggestopt. Nu worden ze erbij betrokken. In de buurtmarkt, op sociale werkplaatsen, in de winkels en op school. Goesbeek is Goesbeek niet zónder mensen met een beperking.” 

Inclusief onderwijs 

Met ons inclusief onderwijsproject willen we dat kinderen op 60 basisscholen in Cambodja een gelijke kans krijgen om te leren. Ook willen we ervoor zorgen dat ze op tijd doorverwezen naar oogzorg. Zodat ook zij hun talenten kunnen ontwikkelen, dromen kunnen waarmaken en ambities kunnen najagen.  

Help jij vandaag nog mee?